Perspectieven

Wat neem je waar? Wat bepaalt wat je waarneemt? Loop ik doelgericht door mijn straat naar het bos of naar een buurvrouw, dan zie ik een weg die ik kan bewandelen om bij mijn doel te komen. In mijn ooghoeken merk ik op dat er zo her en der wat groeit, dat er auto’s langs de weg staan, dat ik aan het eind links moet aanhouden.

Moet ik de straat op, voor een klusje en heb ik geen zin, dan zie ik de straat niet graag en ga ik gauw weer naar binnen.

Vergelijk ik mijn straat met mijn ideale woonomgeving met weinig huizen en een zandpad, dan is mijn straat druk en stenig en ben ik licht ontevreden.

Heb ik goede zin, dan zie ik de zon en de mooie vormen van alles.

Vraag ik mij af wat voor leven er in mijn straat is, dan stel ik mij voor wie er woont en wat er achter de voordeuren gebeurt. De deuren gaan open, mijn buren komen naar buiten en groeten mij.

Kijk ik naar boven, dan zie ik de bomen en de vogels die erin leven.

Kijk ik naar de grond, dan zie ik de veer liggen van de duif, die zojuist in de boom zat.

Ik zie de klinkers. In de klinkers zitten steentjes. Kleine kiezeltjes die ik weet niet waar vandaan komen en nu zijn samengevat in cement, waar ik mijn voet op zet.

Tussen de klinkers zand, dode takjes, mos, een plukje gras.

Kijk ik naar contrasten dan valt op hoe er ruimte is tussen de straattegels. Dan zie ik hoe zonlicht en schaduw elkaar afwisselen. Hoe er leven en dood is in mijn straat. Hoe deze naadloos in elkaar overgaan. Een voortdurende cyclus, bewegend in leegte.